DKIM (DomainKeys Identified Mail) to technika kryptograficznej autentykacji e-maili, która pomaga weryfikować autentyczność wiadomości e-mail. Celem DKIM jest wykrywanie i zapobieganie podszywaniu się pod nadawcę, czyli fałszowaniu adresu e-mail w celu wprowadzenia odbiorcy w błąd i sprawienia, że wydaje się, iż e-mail pochodzi od zaufanego źródła.

Jak działa DKIM?

1. Generowanie cyfrowego podpisu: Kiedy wiadomość e-mail zostaje wysłana z domeny, która ma włączony DKIM, serwer pocztowy nadawcy generuje unikalny cyfrowy podpis dla danej wiadomości. Podpis ten jest generowany przy użyciu klucza prywatnego związanej z domeną.

2. Dodawanie podpisu do nagłówka e-maila: Cyfrowy podpis jest następnie dodawany do nagłówka e-maila. Ta informacja nagłówka nie jest widoczna dla odbiorcy; stanowi część metadanych wiadomości e-mail.

3. Publikowanie rekordu DNS: Aby umożliwić odbiorcom weryfikację podpisu, właściciel domeny publikuje publiczny klucz DKIM w rekordach DNS (Domain Name System) swojej domeny. Publiczny klucz ten jest używany przez serwer pocztowy odbiorcy do zweryfikowania cyfrowego podpisu.

4. Weryfikacja przez odbiorcę: Gdy e-mail trafia na serwer pocztowy odbiorcy, serwer ten wyodrębnia podpis DKIM z nagłówka i pobiera odpowiadający mu publiczny klucz z rekordów DNS domeny nadawcy.

5. Weryfikacja podpisu: Przy użyciu publicznego klucza, serwer pocztowy odbiorcy odszyfrowuje cyfrowy podpis i porównuje go z ponownie obliczonym podpisem na podstawie treści e-maila. Jeśli oba podpisy są zgodne, potwierdza to, że wiadomość nie została zmieniona w trakcie przesyłania i faktycznie pochodzi z deklarowanej domeny.

Jeśli weryfikacja DKIM nie powiedzie się lub domena nie ma włączonego DKIM, nie oznacza to koniecznie, że e-mail jest złośliwy, ale może budzić podejrzenia. DKIM jest tylko jednym elementem systemu autentykacji e-maili i często jest używany w połączeniu z innymi technikami, takimi jak SPF (Sender Policy Framework) i DMARC (Domain-based Message Authentication, Reporting, and Conformance), aby zapewnić bardziej kompleksową infrastrukturę bezpieczeństwa e-maili.

DMARC (Domain-based Message Authentication, Reporting, and Conformance) to mechanizm autentykacji i raportowania wiadomości e-mail, który działa w połączeniu z technikami SPF (Sender Policy Framework) i DKIM (DomainKeys Identified Mail). DMARC zapewnia większą kontrolę nad procesem weryfikacji e-maili oraz umożliwia dostarczanie raportów o próbach nadużyć.

Główne cele DMARC to:

1. Zapobieganie e-mailom wysyłanym z podszywanych domen: DMARC pozwala nadawcom określić politykę, jak ma być postępowane z e-mailami, które są wysyłane z domeny w sposób nieautoryzowany. Dzięki temu odbiorcy mogą odrzucać lub kierować takie wiadomości do folderów spamowych.

2. Weryfikacja autentyczności e-maili: DMARC łączy informacje z SPF i DKIM, aby potwierdzić, że e-mail faktycznie pochodzi od deklarowanego nadawcy i nie został sfałszowany.

3. Dostarczanie raportów o autoryzacji: DMARC umożliwia właścicielom domen odbieranie raportów od serwerów pocztowych, które informują o wynikach autentykacji (SPF i DKIM) ich e-maili. Te raporty pomagają monitorować i diagnozować potencjalne problemy związane z nadużyciami, nadmiernym odrzucaniem lub błędną konfiguracją.

Jak działa DMARC?

1. Publikacja polityki DMARC w rekordach DNS: Właściciel domeny, który chce wdrożyć DMARC, publikuje politykę DMARC w rekordach DNS swojej domeny. Polityka ta określa, co ma się stać z e-mailami, które nie przechodzą weryfikacji SPF i DKIM (np. odrzucenie, przekazanie do folderu spamowego lub przepuszczenie bez zmian).

2. Weryfikacja na serwerze odbiorcy: Kiedy e-mail trafia na serwer pocztowy odbiorcy, serwer ten sprawdza, czy domena nadawcy ma ustawioną politykę DMARC. Następnie weryfikuje autentyczność e-maila przy użyciu mechanizmów SPF i DKIM.

3. Raportowanie wyników: Po weryfikacji serwer pocztowy odbiorcy wysyła raport z wynikami autentykacji, zawierający informacje o SPF i DKIM, zgodnie z ustawioną polityką DMARC. Właściciel domeny odbiera te raporty i może na ich podstawie dokonywać dalszych analiz i działań.

DMARC jest coraz bardziej popularny jako narzędzie w walce z phishingiem i spamem. Pomaga w zwiększeniu bezpieczeństwa e-maili i redukcji liczby fałszywych wiadomości, które dochodzą do skrzynek odbiorczych użytkowników.

SPF (Sender Policy Framework) to technika autentykacji e-maili, która pomaga weryfikować, czy serwer pocztowy wysyłający danej wiadomości jest uprawniony do wysyłania e-maili w imieniu danej domeny. SPF działa na poziomie rekordów DNS (Domain Name System) i jest jednym z mechanizmów używanych w walce z phishingiem i spamem.

Jak działa SPF?

1. Publikacja rekordu SPF w DNS: Właściciel domeny publikuje rekord SPF w rekordach DNS swojej domeny. Rekord ten zawiera listę serwerów pocztowych, które są uprawnione do wysyłania e-maili w imieniu tej domeny. To jest wykonywane w celu zdefiniowania autoryzowanych źródeł nadawców.

2. Weryfikacja przez serwer odbiorcy: Kiedy e-mail trafia na serwer pocztowy odbiorcy, serwer ten sprawdza, czy domena nadawcy ma ustawiony rekord SPF. Następnie sprawdza, czy serwer, który przesyła wiadomość, jest na liście autoryzowanych serwerów dla danej domeny.

3. Decyzja o dostarczeniu: Na podstawie wyników weryfikacji SPF serwer odbiorcy podejmuje decyzję o tym, jak postąpić z danym e-mailem. Jeśli serwer nadawcy znajduje się na liście autoryzowanych serwerów SPF, e-mail jest dostarczany normalnie. W przeciwnym przypadku, serwer może odrzucić e-mail lub przekierować go do folderu spamowego.

SPF zapewnia dodatkową ochronę przed podszywaniem się pod nadawcę, co pomaga w redukcji spamu, e-maili phishingowych i innych form niechcianych wiadomości. Warto jednak pamiętać, że SPF to tylko jedna z wielu technik stosowanych w walce z niepożądanymi e-mailami. Wspólnie z DKIM i DMARC stanowi kompleksowy zestaw narzędzi do poprawy bezpieczeństwa komunikacji e-mailowej.

1. Wiarygodność nadawcy: Indywidualny adres IP może podnosić wiarygodność nadawcy, co może skutkować lepszym dostarczaniem wiadomości do skrzynek odbiorczych. Odbiorcy mogą bardziej zaufać nadawcy, który korzysta z unikalnego adresu IP, co zwiększa szansę na otwieranie i interakcję z e-mailami.

2. Reputacja nadawcy: Posiadanie indywidualnego adresu IP umożliwia izolację reputacji nadawcy od innych użytkowników. To oznacza, że nie będzie się wpływać na reputację przez działania innych nadawców korzystających z tego samego adresu IP. Skupienie na własnej reputacji może poprawić wyniki dostarczalności e-maili.

3. Kontrola nad usługą: Indywidualny adres IP daje większą kontrolę nad konfiguracją serwera poczty i podejmowaniem działań w zakresie bezpieczeństwa e-maili. To pozwala na bardziej elastyczną i spersonalizowaną konfigurację usługi pocztowej zgodnie z potrzebami użytkownika.

4. Minimalizacja potencjalnych blokad: Posiadanie własnego adresu IP może zmniejszyć ryzyko trafić na czarne listy (blacklisty), na które trafiają adresy IP nadawców uznanych za nadawców spamu lub złych aktorów. Indywidualny adres IP pozwala na kontrolę nad aktywnościami na tym adresie, minimalizując ryzyko blokowania na takich listach.

5. Pełniejsze raportowanie: Właściciele indywidualnych adresów IP mogą otrzymywać pełniejsze raporty związane z aktywnościami i autentykacją swoich wiadomości e-mail. Dzięki temu mają lepszy wgląd w to, jak ich e-maile są dostarczane i mogą szybciej zareagować na potencjalne problemy.

Tak, analogicznie jak przy innych usługach wykonywane są regularne kopie zapasowe do 5 dni wstecz.